آیت‌الله‌العظمی مظاهری در جلسه یازدهم درس اخلاق خود با موضوع «انسان در قرآن»، ابتدا به تشریح و توضیح آیه «فَادْخُلی‏ فی‏ عِبادی» در انتهای سوره فجر می‌پردازد و معنای این آیه را هدف از خلقت انسان بیان می‌کند و سپس با اشاره به انواع لذت‌های مشترک میان انسان و حیوان، امتیاز انسان را در بهره‌مندی از لذت‌های معنوی می‌داند و معتقد است وقتی زندگی سرشار از لذت‌های معنوی باشد، فایده و نتیجه دارد.

بِسْمِ اَللّٰهِ اَلرَّحْمٰنِ اَلرَّحِیمِ

«رَبِّ اشْرَحْ لِی صَدْرِی وَ یسِّرْ لِی أَمْرِی وَاحْلُلْ عُقْدَةً مِنْ لِسانِی یفْقَهُوا قَوْلِی‏»

موضوع بحث درس اخلاق درباره «انسان در قرآن» بود. در جلسات گذشته، بحث به هدف از خلقت انسان رسید. انسان از کجا آمده؟ برای چه آمده؟ به کجا می‌رود؟ و اساساً برای چه خلق شده است؟

بیان شد که پروردگار سبحان عالم تشریع و تکوین را برای انسان خلق و ایجاد کرده است؛ یعنی تمام عالم وجود برای انسان خلق شده، ولی خود انسان برای خداوند آفریده شده است. چنانکه از سوی خداوند تعالی به حضرت موسی(ع) خطاب شد: «وَ اصْطَنَعْتُکَ لِنَفْسی‏؛ و تو را برای خود پروردم.» (طه، ۴۱) در حدیث قدسی نیز می‌فرماید: «عَبْدِی خَلَقْتُ‏ الْأَشْیَاءَ لأجْلِکَ‏ و خَلَقْتُکَ لِأجْلِیَ؛ ای بنده‌ام! تمام اشیا را برای تو خلق کردم، اما تو را برای خودم آفریدم.» (الجواهر السنیّة فی الأحادیث القدسیّة، ص۷۱۰)